پیش‌شرطِ اولِ هر تغییر و تحول دیگری در چپِ خواهانِ تحول، یک خانه‌تکانی نظری و رها کردن جزم‌های فکری و خروج از قفسِ تئوریک است، تا بر‌خلاف آن دسته از چپ‌ها که از سوسیالسیمِ مارکسی فاصله گرفته‌اند و یا در ظاهر به آن چسبیده‌اند، بتوان با اتکای به متد مارکسی، با تحلیل شرایط مشخص امروزِ ایران و جهان، برنامه‌های واقع‌بینانه‌ی خود را در جهت نیل به آرمان‌های رهایی تنظیم کند و در جهت آن‌ها گام بردارد.
یک ساختار نهادی باز و منعطف، امکان انطباق سریع و مناسب را به هماهنگ‌سازی نوین جامعوی و موضوعات سیاست‌گذاری ناشی از آن فراهم می‌کند. یک راه دیگر برای روبه‌رو شدن با موضوعاتی ناشناخته، کاهش جهل اجتماع با خلق دانش است، مانند بالندگی کاوش و آزمون کردن، با آموزش و پژوهش.
در ساده‌ترین تعریف، اقتصاد بازار اجتماعی یک نظام بازارپایه (market-based) است که کسب‌وکار آزاد را با سیاست‌گذاری اجتماعی و برنامه‌های رفاه می‌آمیزد تا به کارآمدی اقتصادی و بهروزی اجتماعی توازن بخشد.
باید تاکید نمود که نه از جهانی‌شدن گریزی است، و نه از اقتصاد دانش گزیری؛ جهان خارج از اراده‌ی ما در مسیری تکاملی از لحاظ رشد نیروهای مولده پیش می‌رود که به قول مارکس نه از آن می‌توان جهش کرد و نه با فرمان آن را زایل ساخت. اکتفا به مقابله‌ی منفی با این دو، همانند انداختن میله‌ی آهنی در ماشین بخار برای نجات صنایع کاربر از ورشکستگی و جلوگیری از بیکاری کارگران، بی‌فایده و ارتجاعی است.
چپ یک جایگاه است، یک موضع است. در ایران یک قرن یا شاید اندکی بیشتر از وجود این موضع می‌گذرد. اصلاً مهم نیست که چه سازمان و حزبی بر آن موضع نشسته باشد. همه را هم که بکُشند، باز وجود دارد. با بقیه‌ی موضع‌های سیاسی این تفاوت را دارد که در آن با نظم امور مخالفتی بنیادی می‌شود. منظور از نظم امور، آن ماتریسی است که مراتب آن با برخورداری مشخص می‌شود، برخورداری از ثروت و قدرت.
جنبش سوسياليستی مهمترين و گسترده‌ترين جريانی بود که سرمايه‌داری را به چالش کشيد. دامنه تاثيرات جنبش سوسياليستی به مراتب فراتر از جنبش کارگری که پايگاه اصلی آن به شمار می‌رود، بوده است. به ندرت می‌توان از جنبش اجتماعی و حرکت اعتراضی در يک قرن و نيم گذشته نام برد که ردپای انديشه‌های مارکس و جنبش سوسياليستی در آن وجود نداشته باشد.
شنبه ۱۶دسامبر ۲۰۲۳ آنتونیو نگری فیلسوف پسامارکسیسم ایتالیا در سن ۹۰ سالگی درگذشت. این نوشته برآن است که پارادایم ًامپراتوریٌ نوشته مایکل هارت (۱) و آنتونیو نگری (۲) را تشریح نماید. دو نویسنده برای توضیح پارادایم فوق چهار کتاب بیرون دادند از جمله امپراتوری سال ۲۰۰۰، انبوه خلق سال ۲۰۰۴، ثروت مشترک سال ۲۰۰۹ و اسمبلی سال ۲۰۱۷. اطلاعات ذیل بر اساس دو کتاب امپراتوری و انبوه خلق و مجموعه مقالات منتشر شده در سایت ً نقد اقتصاد سیاسی ً چه در تائید و یا علیه آن تهیه شده است.